نخلستان

زآب برکه بروید ، تبار نخلستان

دمی هوای تو دارم ، نگار نخلستان

بپای سر بدویدم ، سراسر این صحرا

ز پا فتاده ببینم ، به دار نخلستان

نرانده ای و به شوقت ، چنین شتابانم

خوشا هوای وصالت ، کنار نخلستان

هزار مرتبه باید ، که جان شیرین را

برای جرعه ی نابی ، نثار نخلستان

ز نان خشک جوینت ، و مختصر نمکی

نمونه ای زشریعت ، مدار نخلستان

به وعده ای بخورانم ، که حق نان و نمک

بجای آورم از ، شهریار نخلستان

دوگانه ای بگذارم ، بسوی درگه حق

برای آن که شوم ، حق گذار نخلستان

نفس نفس دل تنگم ، بهانه می سازد

به شوق گریه کنم ، چون بهار نخلستان

دریغ ، آن که ندارم ، توان شکرو سپاس

از این که آمده در،  سایه سار
نخلستان

هزار نخل مشابه ، نمی دهد ثمری

که هست تا به قیامت ، به بار نخلستان

زبان به وصف چه باغی ، گشوده ای شیدا

کسی به حق نشناسد ، عیار نخلستان

زعرش نغمه ی شادی ، برآمد امشب باز

به شکر آن که دلی ، بیقرار نخلستان

                       02 / 08 / 92